از جمله آيينهاي مذهبي شيعيان و سنّتهاي مهم شيعي، صرفنظر از زبان، جغرافيا، نژاد و قوميّت، پايبندي شديد آنها به سنّت سوگواري سالار شهيدان حضرت اباعبدالله الحسين(ع) است که در عاشوراي 61 هجري با وضعيتي دلخراش و بيسابقه، همراه عدهاي از خويشان و اصحابش در کربلا به شهادت رسيد.
اين سنّت سوگواري ريشههاي تاريخي پايداري دارد و به زمان حضور امامان شيعه(ع) و اهتمام آنها به برگزاري مجالس عزاي امام حسين(ع) باز ميگردد. اين سيره سپس تداوم يافته و قرن به قرن و نسل به نسل تا به امروز - البته با اختلاف در درجۀ شدّت و حدّت، در کثرت و قلّت، به صورت يک آيين جمعي وسيع و يا در تجمعهاي خانگي محدود- حفظ گرديده است.
امامان شيعه(ع) تلاش ميکردند، حقانيت آن امام همام(ع) و باطل بودن ادعاهاي يزيد و امويان را ثابت کنند و اين حاکي از آن است که جو عمومي جامعۀ اسلامي آن روز، چنان مسموم بود که حتّي برخي از اصحاب و ياران امامان شيعه(ع) از اين موضوع غافل بودند،1چنانکه در بسياري از روايات و دعاهايي که از امامان شيعه(ع) بر جاي مانده است، به طور مرتب تکرار ميشود که امام حسين(ع) براي خدا و بر پا کردن احکام اسلامي همچون نماز و امر به معروف و نهي از منکر قيام کرده است. نکتۀ ديگر اينکه، امامان شيعه(ع) با برپايي عزاي امام حسين(ع) و منسوب کردن خويش به ايشان، سعي در اثبات حقانيت خود و ستمگري و بطلان دشمنان و حکومت زمان خود داشتند و برپايي اين عزاداري را بهترين و مؤثرترين شيوۀ مبارزه در زمان خويش ميدانستند.
قيام امام حسين(ع) چنان تأثيري در استمرار حرکت شيعه داشت که دربارۀ آن گفتهاند: «اسلام علوي است و تشيّع، حسيني».2بيترديد واقعۀ کربلا نقطۀ عطفي در تاريخ شيعه به شمار ميآيد و شيعيان در ايام محرم و صفر با اجراي مراسم و سنتهايي ويژه اين خاطره را زنده نگه داشته و از آن همچون سلاحي براي مبارزه با دشمنان شيعه و حفظ و گسترش هويت شيعي بهره ميگيرند
موکب عزاداران موسسه نیز در جهت حفظ و گسترش هویت شیعی خود روز عاشورا راس ساعت 3.5 در محل موسسه جمع و در ساعت 4 راهی خیابانها خواهد شد